Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Χειμερινή ανάβαση Ταϋγέτου



                 Χειμερινή ανάβαση Ταϋγέτου
Τελευταίες μέρες του χρόνου κάθε χρόνο με βρίσκουν με πολύ δουλειά και κούραση εξαιτίας του λιομαζώματος και δουλειάς ταυτόχρονος. Η προπόνηση ελάχιστη ως καθόλου και η κούραση στο φουλ!

Με τον αδελφό μου τον Ηλία που είχε κατέβει από Αθήνα για ελιές και αυτός αποφασίσαμε να πάρουμε μια μέρα ρεπό από την «Σημαία» για να κάνουμε μια γρήγορη ημερήσια ανάβαση στον Ταΰγετο. Έτσι θα κλείναμε όμορφα την χρονιά!

Η προτροπή του Ηλία ήταν για μια softlight and quick ανάβαση και κατάβαση. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε οι δύο μας αφού δεν ανταποκρίθηκε κανείς φίλος ορειβάτης στο κάλεσμα μας, επιπλέον χρειάζονταν έμπειροι και καλοί ορειβάτες μαζί γιατί δεν είναι παιχνίδι η συγκεκριμένη διαδρομή . Αποφασίσαμε να κάνουμε την ανάβαση μετά από την θέση «Γούβες», direct για κορφή Προφήτη Ηλία από την «Κόντρα» όπως λέμε εδώ στα μέρη μας.
αριστέρα στην κόψη η διαδρομη της ανάβασης.

Εγερτήριο 4:00 τα ξημερώματα και οδηγώντας μέσο Σπάρτης φτάνουμε στην πηγή Μαγγανιάρης 6:00. Ετοιμαζόμαστε και ξεκινάμε με φακούς αφού έχει σκοτάδι ακόμα και θέλουμε να προλάβουμε το χιόνι παγωμένο κάτι που θα μας βοηθήσει να ανεβούμε ταχύτερα. Ο καιρός προβλεπόταν ηλιόλουστος και άμα ανέβαινε η θερμοκρασία θα «σούπιαζε» το χιόνι και θα βουλιάζαμε. Τις δύο τελευταίες μέρες είχε βοριάδες και το χιόνι θα ήταν καλής ποιότητας. Δεν είχε την ποσότητα χιονιού άλλων ετών και συναντήσαμε το πρώτο χιόνι λίγο πριν την πηγή «Βαρβάρα» που είναι πριν το καταφύγιο του Ταϋγέτου.


 Περνάμε το καταφύγιο και ανεβαίνουμε ψιλότερα και στις «Γούβες» στρίβουμε αριστερά προς την «Κόντρα». Πριν η κλίση γίνει πιο απότομη σταματάμε και βάζουμε crampons κάτι που ήταν αναγκαίο από νωρίτερα αλλά η κλίση δεν ήταν μεγάλη. Το πάνω στρώμα χιονιού ήταν μαλακό αλλά το  κάτω στρώμα το πρώιμο χιόνι ήταν πολύ παγωμένο και γλιστρούσε.

Είχε ελαφρύ βοριά κάτι που μας έκανε αισιόδοξούς ότι δεν θα μαλάκωνε το χιόνι αλλά ανεβαίνοντας ο βοριάς έγινε πάρα πολύ δυνατός και ριπές ανέμου ανακατεμένες με χιόνι μας τρυπούσε το πρόσωπο.

 Οι συνθήκες από ένα σημείο και μετά ήταν λίγο επικίνδυνες και από ένα σημείο και μετά στα «τέσσερα» ανεβαίναμε δίνοντας μάχη.
 Τελικά φτάσαμε στην ανατολική άκρη της Κορφής και μετά σαν ακροβάτες περπατήσαμε και πιάσαμε λίγο απάγκιο στην είσοδο της εκκλησίας του προφήτη Ηλία.
 Αφού βάλαμε foul face σκούφους και μάσκες θύελλης καταφέραμε να πάρουμε ένα μικρό video και μερικές φωτογραφίες.


Αμέσως αρχίσαμε κατάβαση προς τις «πόρτες» και από εκεί περνώντας από το διάσελο ανάμεσα στην Κορφή και την «Αθάνατη Ράχη» κατεβήκαμε το Λούκι του «Λιαντίνη» που έχει πάρει το  όνομα του από τον αυτόχειρα καθηγητή.
 Η κατάβαση ήταν πολύ πιο άνετη καθώς ο άνεμος κόπαζε κάπως χαμηλότερα και έτσι χωρίς απρόοπτα κατεβήκαμε μέχρι το αμάξι.

Ήταν μια πολύ ωραία χειμερινή ανάβαση με δύσκολές (λίγο επικίνδυνες) συνθήκες ένας πολύ ωραίος τρόπος να κλείνεις την χρόνια. Στο βουνό δεν υπήρχε ψυχή και το είχαμε όλο «δικό» μας αλλά μας έκανε εντύπωση καθώς συνήθως άλλες φορές πάντα κάποιος επιχειρεί κάποια ανάβαση.
Καλές Γιορτές και καλή Χρονιά να έχουμε!   
             
http://connect.garmin.com/activity/254026298 
                              

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

ΚΛΑΣΣΙΚΗ


                                  Κλασσική
Τα τελευταία χρόνια συνηθίζω να κλείνω την σεζόν του τρεξίματος τρέχοντας την Κλασσική διαδρομή του Μαραθωνίου στην Αθήνα. Παρόλο που είναι συνήθως 2-3 εβδομάδες μετά από μεγάλους αγώνες που έχω κάνει, συμμετέχω τρέχοντας χαλαρά, και συναντώ πολλούς φίλους και βλέπω από κοντά την μεγάλη γιορτή που γίνεται αυτό το Σ/Κ. Πάντα ο τερματισμός στο Παναθηναϊκό στάδιο είναι συγκινητικός.

Ανεβήκαμε με την οικογένεια από την Παρασκευή και έτσι είχαμε την δυνατότητα να δούμε φίλους . Έτσι Παρασκευή βράδυ τα πίναμε σε ταβέρνα της Καισαριανής οικογενειακώς με τον Πετρόπουλο και την Νατάσα και μετά από τηλέφωνο κατέφτασε ο Μπενέζης με  ορθοπεταλιές από την Νέα Σμύρνη. Ψήσαμε και τον Πετρόπουλο να τρέξει τελικά, όλο δεν ήθελε και όλο ξερογλειφόταν!
Την άλλη μέρα ραντεβού στο Ζάππειο για νούμερα , αγώνας να βρεθεί νούμερο για τον Νίκο και τελικά βρίσκει και αλλάζει και το όνομα και θα είχε και επίσημη κατάταξη. Καφεδάκι και ραντεβού για την άλλη μέρα στο μετρό.

Νωρίς την επόμενη στο σταθμό και μπαίνουμε στο τελευταίο λεωφορείο για Μαραθώνα!
Ο Νίκος πολύ ορεξάτος όλο σχολιάζει διάφορα , του έχουν λείψει οι αγώνες και διψά να τρέξει. Φτάνουμε στο Μαραθώνα και ο κόσμος πάρα πολύς.  Πολλοί γνωστοί και φίλοι είναι εκεί και μέχρι την εκκίνηση του αγώνα δεν σταματάμε να χαιρετάμε κόσμο. Μαθαίνω ότι ο Μασούρας είναι εκεί , κουβέντα δεν είχε πει.... 

Φτάνει η ώρα της εκκίνησης , κατά τύχη ήμαστε μαζί με τον Νίκο και τον Μάκη στο ίδιο Block και έτσι φεύγουμε μαζί…
Με την πιστολιά ο Μάκης εξαφανίζεται ,θα κάνει φοβερή κούρσα μόλις 3 εβδομάδες από το ROUT σπάζοντας το ατομικό του ρεκόρ κατά 11’ (3:03 από 3:14)!
Ο Νικόλας ξεκίνησε φουριόζος και μαζί και εγώ αλλά δεν είχα όρεξη για γρήγορη κούρσα ,στην αρχή τουλάχιστον. Ο ρυθμός στα 5’ αλλά για χαβαλέ Μαραθώνιο κάτι με χάλαγε. Η κούρσα πήγε όλη στο 5’ μετά το 32ΚΜ ανοίξαμε λίγο. Στη διαδρομή ο κόσμος αρκετός και ένθερμος και κάναμε και τον χαβαλέ μας. Ο Νίκος πιστεύω ότι ήθελε να πάμε πιο γρήγορα άλλα εγώ τον καθυστερούσα καθώς το σώμα μου δεν ήταν χαλαρό και δεν ήθελε πολύ καταπόνηση. Παρατήρησα ότι με τον Νίκο έχουμε διαφορετικό τρόπο τρεξίματος κάτι που δεν είχα καταλάβει ως τώρα γιατί στο βουνό μια πάει ο ένας μπροστά και μια ο άλλος και δεν μπορείς να δεις τις διαφορές. Το δικό μου στυλ είναι πιο αργό και πατάω πίσω στην φτέρνα , ενώ του Νίκου είναι πιο γρήγορο και πατά πιο μπροστά. Έτσι μπορεί χωρίς πολλές προπονήσεις ταχύτητας να κάνει μαραθωνίους κάτω από 3 ώρες , αντιθέτως εγώ όταν το έκανα αυτό παλιότερα πέθαινα με τις  interval  προπονήσεις. Επίσης συνειδητοποίησα ότι έχω «βουνοποιηθεί» και ότι με την άσφαλτο δεν τα πάω πλέον τόσο καλά. Σκέπτομαι ότι αν ο στόχος την νέα χρονιά είναι τελικά το Σπάρταθλο πρέπει να ξαναπροσαρμοστώ στο τεραίν αυτό με long run στην άσφαλτο και δεν τρελαίνομαι κιόλας !!!

Έτσι χωρίς κανένα απρόοπτο με συνεχείς χαιρετούρες στην διαδρομή ( ο Νικόλας είναι δημοφιλής ) φτάσαμε στο Παναθηναϊκό στάδιο και τερματίσαμε μαζί. Εκεί χαλαρά κουβέντα και νέες χαιρετούρες με φίλους που είχαν τερματίσει ή τερμάτιζαν.

Βρήκα τον αδελφό μου που ήταν πικραμένος από την επίδοση του (έκανε 3:00:35) καθώς είχε πάει πολύ γρήγορα στην αρχή. Αυτά έχει ο Μαραθώνιος δεν πειράζει την επόμενη χρονιά μικρέ με περισσότερη σύνεση.

Βρήκαμε τον Λεωνίδα τον Αθανασόπουλο και τον Μάκη και οι δύο μες την καλή χαρά αφού είχαν κάνει ατομικό ρεκόρ στην διαδρομή.
Το ωραίο τριήμερο έκλεισε σε ένα καφενεδάκι μέσα στον Εθνικό Κήπο που πήγαμε για καφέ με τα παιδιά. Χαλαρώσαμε πίνοντας καφέ και κουβεντιάζοντας και τελικά χωρίσαμε δίνοντας την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε σε κοινές γραμμές εκκίνησης…                   

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

ROUT 2012


«Ταξίδεψε η ψύχη και αυτό μου φτάνει»
Η φετινή περιπέτεια στα αγαπημένα βουνά και δάση της Ροδόπης ήταν ακόμα μια φορά μια κατάθεση ψυχής ένα ταξίδι μαγικό και όμορφο. 


Ο ROUT 100 miller είναι ένας αγώνας που στις δύο πρώτες συμμετοχές μου είχα πάει πολύ καλά ερχόμενος 3ος και 2ος . Δεν είχα κατορθώσει να συμμετέχω πέρσι καθώς γύρισα λαβωμένος από τις Άλπεις. Μου είχε λείψει πολύ γιατί πέρα από τις καλές θέσεις που είχα λάβει με είχαν  μαγέψει  τα πανέμορφα τοπία και περσότερο μου άρεσε πολύ το κλίμα του αγώνα. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φιλική, ανθρώπινη, βουνίσια κουλτούρα και όχι δρομική που δεν μου αρέσει καθόλου. 

Οι εθελοντές  ήταν η ψυχή του αγώνα και έδιναν πνοή ,ζωντάνια και εμείς οι αθλητές το εισπράτταμε καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα. 

Είχα κανονίσει με τον φίλο Γιάννη Γερμακόπουλο και τον φίλο πια Τάσο Αυγέρη να ταξιδέψουμε και να μείνουμε  μαζί για να μοιράσουμε τα έξοδα. Μια μέρα πριν αναχωρήσουμε το τηλέφωνο μου κτυπά και ο Μάκης Μπενέζης με ρωτά αν χωράει να έρθει μαζί. Έτσι το ραντεβού Πέμπτη πρωί και αναχώρηση για Ροδόπη. Το ταξίδι πολύ ωραίο με κουβέντα γύρω από τον αγώνα αλλά και τον τρόπο που ο καθένας βλέπει και θέλει να πορευτεί σε αυτόν.

Πέμπτη νωρίς το απόγευμα , μετά από στάση για φαγητό στο Καρυόφυτο, φτάνουμε στο δασικό χωριό. Ο κόσμος έχει αρχίσει να μαζεύεται , όλοι γνωστοί περσότερο ή λιγότερο και αρχίζουμε τις ευχές , τους χαιρετισμούς και τις πλάκες. Το κλίμα φιλικό και θερμό μου είχε λείψει έχει χαθεί από τους περσότερους αγώνες δυστυχώς. Γραμματεία ,νούμερα και μας υποδέχεται ο Κατσάνος με μια πιατέλα κουραμπιέδες! Μαζί με τα νούμερα παίρνουμε το δώρο της διοργάνωσης μια τεχνική μπλούζα και ένα κολάν με το λογότυπο του αγώνα με τυπωμένο το νούμερο και το όνομά μας.
Καταφτάνουν και άλλοι φίλοι και οι συζητήσεις ανάβουν. Μετά στο δωμάτιο βολευόμαστε και αρχίζουμε τις ετοιμασίες για τον αγώνα (ρούχα, σακίδια, εφόδια, drop bags).

 Παράδοση drop bags και ακολουθεί τεχνική ενημέρωση από τον Λάζαρο που μόλις πριν λίγο είχε βγει από το δάσος που είχε πάει για σηματοδότηση. Στη γάμπα του ξεραμένο αίμα  από την προσπάθεια του να προλάβει ότι μπορεί. Όλοι ακούμε με προσοχή και στο τέλος μερικές ερωτήσεις.

Μετά όλοι μαζί πάμε στο εστιατόριο για φαγητό. Εκεί οι συζητήσεις και πάλι ανάβουν πιο συγκρατημένα τώρα αφού η μεγάλη ώρα πλησιάζει. Μετά στα δωμάτια για ύπνο ή αυτοσυγκέντρωση.  Παρόλο που το χάραμα θα ξεκινούσαμε αγώνα 100 μιλίων δεν έχω καθόλου αγωνία και κοιμάμαι σαν πουλάκι μονορούφι  ως  τις 5:00 που χτυπά το ξυπνητήρι. Πολύ ήρεμα ετοιμαζόμαστε και κατηφορίζουμε για ελαφρύ πρωινό. Όλοι είναι σε ένταση η αδρεναλίνη στα ύψη οι κουβέντες γρήγορες και τα αστεία δίνουν και παίρνουν προσπαθούν όλοι να εκτονώσουν την ένταση από την αναμονή της εκκίνησης. Πρωτοφανές είμαι πολύ ήρεμος και χωρίς την παραμικρή υπερένταση απορώ με τον εαυτό μου.

Ανεβαίνουμε στο πλάτωμα που βρίσκεται η εκκίνηση και ο τερματισμός και παρατασσόμαστε πίσω από το πανό . Οι φακοί αναμμένοι δημιουργούν μια όμορφη ατμόσφαιρα και η εκκίνηση δίνεται….
Ξεκινώ χαλαρά όπως πάντα πολύ ήρεμος μέσα μου απορώ με τον εαυτό μου, σιγά σιγά  στα πρώτα χιλιόμετρα ως το κιόσκι του Λειβαδίτη μόνος με τον μεσαίο φακό μπροστά βλέπω το γκρουπ των προπορευόμενων αλλά μένω πίσω και φτάνω στο κιόσκι ενώ στο βάθος της πλαγιάς βλέπω τα φώτα τους. Με χαιρετά ο Λάζαρος που κάνει το τσεκ και βουτώ στην σκοτεινή κατηφόρα του Λειβαδίτη. Το σκοτάδι «ποτάμι μαύρο» και πάω συγκρατημένα το γόνατο πονάει αρκετά  και προσπαθώ να μην το ζορίζω. Αφού περνώ το δεύτερο τσεκ κατηφορίζω τον Καπεταν Θεολόγο και θαυμάζω το πολύ ωραίο μονοπάτι… στο γυρισμό θα είναι Γολγοθάς! Μετά παράλληλα στη ρεματιά που οδηγεί στο τσεκ της Τάλιας.

 Εκεί συναντώ τον Δεσποινίαδη που βγάζει αντιανεμικό και πιο κάτω τον Μάκη Μπενέζη επίσης. Από αυτό το σημείο και μετά δεν χωρίσαμε μέχρι τον τερματισμό. Κινηθήκαμε παράλληλα σε όλον τον υπόλοιπο αγώνα έχοντας έναν τέλειο συγχρονισμό. Και οι δύο έχουμε την ίδια τεχνική και τρόπο προσέγγισης του αγώνα . Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στο ότι και οι δύο είμαστε παράλληλα ορειβάτες και ασχολούμαστε με ορεινές δραστηριότητες έτσι πολλές τεχνικές της ορειβασίας τις χρησιμοποιούμε και σε trail running αγώνες. Επιπλέον είχαμε το ίδιο απόθεμα ψυχής. Ο ένας έδινε στον άλλο. Σε κάποιο σημείο σε ένα τσεκ μας είπαν ότι ο μπροστινός  είναι πολύ κοντά και μπορούμε να τον προλάβουμε και απαντήσαμε σαν ένας «δεν μας νοιάζει»! Δεν θέλαμε να χαλάσουμε αυτό τον ρυθμό και ωραίο αγώνα για τίποτα!

Στη συνέχεια μόνοι μα κατά περιόδους μαζί με άλλα παιδιά(Τσιαντό, Αθανασόπουλο) κινηθήκαμε προς Ζαρκαδιά , μετά στην ανηφόρα για Καϊκούλι ,κατέβασμα για Φαρασινό, Κρούσοβο, Πυραμίδα, Γιουμουρλού. Μέτα την Γιουμουρλού κινηθήκαμε μόνοι ως το τέλος. Λίγο πριν φτάσουμε πάλι στη Ζαρκαδιά ανταμώσαμε τον Αχιλλέα Χριστιάνα που βάδιζε καθώς είχε πόνους στα γόνατα, τον χαιρετίσαμε και  ανταλλάξαμε ευχές.  Στους σταθμούς τρώγαμε κανονικό φαγητό και μαζί με τον ανεφοδιασμό μέναμε 10-12 λεπτά. Οι εθελοντές πολύ πρόθυμοι, φιλικοί και ζεστοί μας βοηθούσαν και μας εμψύχωναν.
Ο ανήφορος για Οξιά βγήκε μονορούφι συνεχεία προς Πρασινάδα ,Τάλια (στο τσεκ μας δώσανε καφέ και πήραμε τα πάνω μας) δύσκολο ανέβασμα Θεολόγο – Λειβαδίτη και τα τελευταία ΚΜ με περπάτημα - τρέξιμο φτάσαμε με συνοδεία στο τελευταίο ΚΜ τον Κατσάνο και τον  Δημήτρη Γκαρτζονίκα στο Δασικό χωριό για να τερματίσουμε πολύ συγκινημένοι όλοι. Η ψυχική φόρτιση μεγάλη μας πήραν λίγο τα ζουμιά και τους δύο αλλά αυτά δεν τα ελέγχεις είναι αυθόρμητα.

Η διαδρομή του αγώνα στο σύνολο της είναι πανέμορφη αλλά θα σταθώ σε μερικά σημεία που μου έκαναν εντύπωση. Το κομμάτι πριν φτάσουμε στην Ζαρκαδιά που διαφέρει από την κοινή διαδρομή με το VFUT  είναι πολύ όμορφο με το μονοπάτι να περνά μέσα από οργιώδη βλάστηση, την χαζεύαμε με τον Γεράσιμο και δεν συμφωνώ με αυτούς που βαρυγκωμούν για μερικά μέτρα ανάβαση αφού η φύση σε αποζημιώνει. Το κατέβασμα προς Φαρασινό είναι σπάνιας φυσικής ομορφιάς τοπίο, καθώς γεμίζαμε τα μπουκάλια μας είχαμε μείνει να χαζεύουμε το τοπίο και να λέμε δεν μπορεί τέτοια ομορφιά να την φτιάξει κανείς παρά μόνο η φύση! Το ανέβασμα προς Πυραμίδα το ίδιο φανταστικό τοπίο με τελείωμα την απίστευτη σάρα που δεν έχω ξαναδεί τέτοια παρόμοια. Λες και κάποιος προϊστορικός γίγαντας την έφτιαξε πέτρα πέτρα. Επίσης το δίδυμο των αναβάσεων Θεολόγου – Λειβαδίτη παρόλο την καταπόνηση δεν μπορείς παρά να χαζέψεις την ωραιότητα του τοπίου.

Μετά το ρεκτιφιέ στο δωμάτιο φαγητό καφέ η μέρα πέρασε με  παρακολούθηση των τερματισμών και ανταλλαγή ευχών με όλους. Ο Κώστας  Τσιαντός  τερματίζει σε 28 ώρες πιο μετά ο πολύ καλός φίλος ο «Τραουλός» Βασίλης Περικλέους μαζί με την πρώτη κυρία του αγώνα Ρανελέ Μακόι κάτω από 30 ώρες σε 29:50.

 Τερμάτισε και ο Τάσος σε πολύ καλή κατάσταση χαρούμενος καθώς φέτος έφερε σε πέρας την δύσκολη διαδρομή.

 Επίσης και με φίλους που δεν είχαν τερματίσει για διάφορους λόγους ο καθένας άλλα οι περσότεροι έδιναν ραντεβού για του χρόνου. Το βράδυ νωρίς για ύπνο λήθαργο  ως το πρωί καθώς η κούραση μεγάλη. Το πρωί  χαλαρά καφέ κουβεντούλα και απονομές .

Στις απονομές είμαστε όλοι μαζεμένοι εθελοντές, αθλητές και διοργανωτές και από μέρους μου είχα μεγάλη συγκίνηση και με πήραν λίγο τα δάκρυα. Ευχαρίστησα από βάθη καρδιάς τους εθελοντές που ήταν ακόμα μια φόρα η ψυχή της διοργάνωσης .

 Ακόμα αναφέρθηκα στην προσωπική μου προσέγγιση στον αγώνα ότι είναι ένας αγώνας ψυχής και ότι δεν τον «τρέχεις» αλλά τον βιώνεις και τον «ζεις». Προσωπικά όσον μου επιτρέπουν οι συνθήκες θα θελα να είμαι στην γραμμή τις αφετηρίας οπότε αυτός  γίνεται. 

Στην συνέχεια αποχαιρετισμοί και το Ταξίδι της επιστροφής με τον Γεράσιμο και τον Τάσο να ανταλλάσουμε εντυπώσεις. Και οι τρεις καταλήξαμε ότι για αυτό το «κλίμα» στον αγώνα ίσως ευθύνεται το ότι το 80% των αθλητών προέχετε από το χώρο της ορειβασίας ή των αθλημάτων βουνού και έτσι υπάρχει μια διαφορετική  κουλτούρα «βουνίσια».

Θα θελα να αναφερθώ σε δύο γεγονότα που με στενοχώρησαν.
Πρώτον ο μη τερματισμός του φίλου Γιάννη Γερμακόπουλου  καθώς κόπηκε στο 41ΚΜ στην Ζαρκαδιά αφού ήταν 13 λεπτά αργότερα από το όριο. Βέβαια  σε αυτό είχε συντελέσει ένα χάσιμο στην διαδρομή  που του στέρησε την  δυνατότητα  να είναι εντός ορίου. Η στενοχώρια του και ο θυμός του δικαιολογημένος εν μέρει με έκανε να στενοχωρηθώ και εγώ. Δεν θέλω να αναφερθώ περσότερο στο γεγονός αλλά θέλω να πω μια ιστορία.

Πριν μερικούς μήνες στο Λιτόχωρο πριν τις απονομές του ΟΜΤ είχα ρωτήσει έναν κύριο πως τα είχε πάει στον αγώνα. Ο κύριος αυτός , βετεράνος, με μεγάλη στενοχώρια μου είχε πει ότι είχε εγκαταλείψει ,είχε και κάποια μικρά παράπονα … τα μάτια του είχαν δακρύσει και δεν είπα τίποτα μόνο έσκυψα το κεφάλι. Τρεις μήνες μετά αυτός ο Κύριος τερμάτισε μέσα σε μια εβδομάδα VFUT και ROUT τιμώντας τον εαυτό του και κερδίζοντας την περηφάνια του πίσω.
Φίλε Γιάννη θα ήταν μεγάλη χαρά για μένα αν του χρόνου στην γραμμή εκκίνησης είσαι εκεί.                    
“Μη ζητάς τη νίκη, ζήτα μόνο το κουράγιο. Γιατί εάν αντέξεις τιμάς τον εαυτό σου. Πιο σημαντικό, εάν αντέξεις τιμάς όλους εμάς”  .

Το δεύτερο  είναι ότι μου έλειψαν κάποια φιλαράκια!!!