Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

Zagori Mountain Running 2012


Εδώ και χρόνια επεδίωκα να επισκεφτώ την ορεινή περιοχή της Γκαμήλας, Αστράκας, Σμόλικα για ορειβασία κυρίως αλλά δεν τα είχα καταφέρει. Οι περιγραφές από φίλους ορειβάτες για αυτά τα βουνά για το φαράγγι του Βίκου, τη Δρακόλιμνη μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον.

Όταν ανακοινώθηκαν οι διαδρομές των αγώνων του ZMR η διαδρομή των 50ΚΜ τα περιλάμβανε όλα ή σχεδόν όλα αυτά τα μέρη. Ο αγώνας 100ΚΜ στον Όλυμπο ήταν ένα εμπόδιο άλλα παρόλο αυτά αποφάσισα να δηλώσω συμμετοχή και θα έμπαινα στον αγώνα βλέποντας και κάνοντας. Αφού δεν είχα υποτροπή στο γόνατο από το 100αρι αποφάσισα να πάω χαλαρά και «τουριστικά» τον αγώνα, έτσι θα απολάμβανα τα τοπία καλήτερα.

Στο Ζαγόρι θα έπαιρνα μαζί την γυναίκα και τον υιό μου για να δουν και αυτοί  τα μέρη και τα τοπία. Στον αγώνα των 50ΚΜ θα λάμβανε μέρος ο γαμπρός μου Χρήστος και στο 25αρι η αδελφή μου Βασιλική. Θα ανέβαιναν μια μέρα νωρίτερα με τον ανιψιό μου και θα έκαναν διακοπές ταυτόχρονα.
Μαζί μας θα ερχόταν ακόμα ένας συμμετέχον στο 50αρι ο Λευτέρης από την γειτονική Καρδαμύλη. Είναι ένας πολύ καλός ορεινός δρομέας που άμα δεν κάπνιζε 40 τσιγάρα την μέρα και έκανε συστηματική προπόνηση θα ήταν μέσα στους κορυφαίους.

Παρασκευή νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στα Ζαγοροχώρια και βολευτήκαμε σε ένα άνετο και ωραίο ξενώνα στους Ασπραγγέλους. Ο ιδιοκτήτης μας είπε ότι θα έτρεξε και αυτός το 25αρι καθώς ήταν ποδηλάτης και καταδύτης. Μας ρωτούσε αν τα κατάφερνε και τι να έχει μαζί του στον αγώνα.
Νούμερα στο δημαρχείο, (εκεί συναντώ τον Βασίλη Τζουμάκα και τον χαιρετώ), επίσκεψη στο χώρο τερματισμού στο Κεπέσοβο, καφεδάκι, πέρασμα από αφετηρία (ο Τσουμάκας και η ομάδα του στήνουν την αψίδα) και μετά στους Ασπραγγέλους για πίτα πάρτι. Αργούμε ένα μισάωρο και δεν βρίσκουμε πίτα ούτε για δείγμα ( κρίση έχουμε έχει πέσει πείνα). Η πλατεία ήταν γεμάτη από γνωστούς και φίλους και οι χαιρετισμοί και οι κουβέντες ανάβουν. Ενώ μέχρι τώρα δεν είχα την αίσθηση ότι πάω σε αγώνα αρχίζει μέσα μου να ανάβει η επιθυμία. Ο Τσουμάκας με τον Ηρακλή Μωϊσήδη ξεκινούν την ενημέρωση και κάπου εκεί αρχίζει μια ψιχάλα που καταλήγει σε βροχή έντονη. Φαγητό σε ταβέρνα, κατεβάζουμε δυο μπίρες με τον Λευτέρη και πάμε για ύπνο ενώ η βροχή έπιπτε στεϊτ θρου.

Ξύπνημα πρωί ετοιμάζομαι και πάω για πρωινό με τον Λευτέρη. Μέτα ετοιμάζεται και η οικογένεια και φεύγουμε για την εκκίνηση. Στην αφετηρία ο κόσμος πολύς αρχίζουν ζέσταμα και κουβεντιάζουν. Εγώ δεν έχω σκοπό να κάνω ζέσταμα και το ρίχνουμε στις φωτογραφίες με την γυναίκα και το υιό μου και με κάλους φίλους. Φτάνει η ώρα και όλοι στις θέσεις τους.

 Ξεκινούμε και φεύγω πολύ σιγά στην άσφαλτο πιάνω κουβέντα με τους Path runners, στο γεφύρι περνώ πολύ σιγά περπατώντας διότι είμαστε πολλοί και μετά μπαίνω στο φαράγγι του Βίκου και πιάνω ένα αργό ρυθμό, πολύ σιγά περνώ κάποιους δρομείς και βλέπω τον γαμπρό μου Χρήστο που τον απασχολεί ένας τραυματισμός στην γάμπα να μου λέει ότι πονά. Χαλαρά του λέω και συνεχίζω έτσι για μερικά ΚΜ μέχρι που βρίσκομαι μόνος να απολαμβάνω το υπέροχο μονοπάτι μέσα στο φαράγγι, σκέπτομαι ότι αν ζούσα στην περιοχή κάθε μέρα θα έτρεχα πάνω κάτω εκεί. Έτσι χωρίς να το καταλάβω φτάνω στον σταθμό στις  πυγές του Βοϊδομάτη. Παίρνω τροφοδοσία με το πάσο μου δρομείς φτάνουν εφοδιάζονται και φεύγουν ,συνεχίζω με δυναμικό βάδισμα στο ανηφορικό μονοπάτι που έχει πέσει πολύ δουλειά και είναι πλατύ και στρωτό. Με περνούν δύο αθλητές που ανεβαίνουν τρέχοντας αλλά εγώ βαδίζω κοιτώντας τις γύρω ορθοπλαγιές αληθινά μνημεία τις φύσης. Κοντεύω στο Μικρό Πάπιγκο και φτάνω κάποιους που κουράστηκαν από το τρέξιμο και περπατούν. Στο σταθμό έχει πολύ κόσμο και όλοι πρόθυμοι να βοηθήσουν, πάλι με το πάσο μου εφοδιάζομαι και φεύγω για την ανάβαση προς το καταφύγιο. Πάω τώρα σχετικά με ρυθμό και με φτάνουν δύο αθλητές και με περνούν έτσι κάπως ανάβει μέσα η επιθυμία να ανεβάσω ρυθμό και να πάω πιο δυνατά. Η ανηφόρα πιο έντονη και με δυναμικό βάδισμα αρχίζω να περνώ κάποιους αθλητές αν και τα πόδια δεν έχουν φρεσκάδα και δεν κάνω το γνωστό άνετο ανέβασμα. Παρόλα αυτά πιο πάνω φτάνω την Αμαλία και μια κοπέλα την Μάρα και συνεχίζω μαζί τους μετά από ένα μικρό χάσιμο. Ανεβαίνουμε με την Αμαλία και περνάμε κόσμο, εναλλασσόμαστε μία μπρός μια πίσω και πιο πάνω ξεφεύγει για να φτάσει στο καταφύγιο δυο λεπτά νωρίτερα.  

Το καταφύγιο της Αστράκας φαντάζει εντυπωσιακό όπως το βλέπεις ανεβαίνοντας μεγάλο και επιβλητικό, μα όταν φτάνεις στην αυλή του η θέα των γύρο κορφών και του λεκανοπεδίου που σχηματίζεται μεταξύ τους σου κόβει την ανάσα! Πράγματι φοβερή τοποθεσία, κάποια στιγμή θα επιδιώξω να έρθω για ορειβασία μάλλον σε χειμερινό πεδίο, πιστεύω ότι οι εικόνες θα είναι φανταστικές.

Τροφοδοτούμε με την άνεση μου με περνούν μερικοί αθλητές, οι εθελοντές πολύ θερμοί και βοηθούν σε όλα. Φεύγω χάλαρα και παίρνω την τεχνική κατηφόρα σιγά να συνηθίσουν τα πόδια την αλλαγή του τερέν. Ανεβάζω ρυθμό και φτάνω σχετικά εύκολα και περνώ κάποιους, στο  τέλος της η Αμαλία με αφήνει να περάσω μπροστά. Ανεβαίνουμε έντονη ανηφόρα προς την Δρακόλιμνη και συναντιόμαστε με τους προπορευόμενους αθλητές που κατεβαίνουν. Χαιρετούμε κάποιους ο φίλος Βασίλης Περικλέους πάει καταπληκτικά. Η Αμαλία ξαναπερνά μπροστά δείχνει πολύ δυνατή στην ανηφόρα τρέχει και λίγο και φτάνουμε στο πλάτωμα της  Δρακόλιμνης. Είναι η πρώτη φορά που την βλέπω από κοντά και προσπαθώ να κρατήσω στην μνήμη όσες περισσότερες  εικόνες μπορώ. Πάλι η Αμαλία μου παραχωρεί θέση και μετά τον κύκλο της λίμνης αρχίζει η κατάβαση. Συνεχίζουμε με θέα την κορφή της Γκαμίλας και της Αστράκας περνάμε την πηγή Ρομιόβρυση και φτάνουμε τον Λευτέρη και έναν άλλο αθλητή και πάμε έτσι προς την λίμνη Ρομπόζη. Εκεί μένω λίγο πίσω γιατί αυτό το μπρός πίσω με έχει βγάλει από το ρυθμό μου και πιάνω τον αγώνα με το δικό μου βήμα έτσι όπως έχω συνηθίσει να τρέχω μόνος με τον ρυθμό του σώματος μου. Μετά την λίμνη εφοδιασμός σε υγρά,  παίρνω ένα τζελ και φεύγω. Φτάνω τους άλλους σχετικά εύκολα σε μια παρατεταμένη τεχνική κατηφόρα και σε μια επόμενη περνώ μπροστά μαζί με τον Λευτέρη. Μπαίνουμε σε μονοπάτι που διασχίζει κατά μήκος μια ορθοπλάγια με θέα ένα  φαράγγι που ανταμώνει με αυτό του  Βίκου στη θέση Μπελόι. Η θέα εντυπωσιακή το μάτι όσο με παίρνει ρουφά εικόνες. Στην πηγή Κρούνα παίρνω νερό ο Λευτέρης μένει λίγο πίσω και συνεχίζω έτσι μέχρι τον Αυγερινό. Τροφοδοσία (τρώω καρπούζι και αναζωογονούμε) και φεύγω τρέχοντάς τώρα σε αλπικά λιβάδια μέτριας τεχνικής δυσκολίας. Τελευταία ανηφόρα και βλέπω μπροστά την Ιρένα που είναι πρώτη γυναίκα ως εκείνη την ώρα. Την φτάνω γρήγορα παρόλο που δεν πιέζω έντονα την χαιρετώ και μου λέει ότι την πονά το στομάχι ή η κοιλία της και παρόλο που τα πόδια της είναι καλά. Την προτρέπω να κρατηθεί όσο μπορεί να μην το αφήσει «9ΚΜ έμειναν της λέω». Συνεχίζω κατηφορικά και λίγο μετά με φτάνει ο Λευτέρης που του πάει η κατηφόρα και φτάνουμε στην θέση Μπελόι το υψηλότερο σημείο με θέα το φαράγγι του Βίκου. Πάμε στο σημείο και χτυπάμε τα τρία κουδούνια που έχουν κρεμάσει, ένας αθλητής μου λέει χτύπα και για μένα και ο τσεκαδόρος του ρίχνει ένα άγριο βλέμμα! Φεύγω αφού παίρνω υγρά και μετά από λίγο φτάνω, αφού περνώ κάποιους, στο Βραδέτο. Απέναντι φαίνεται το Κεπέσοβο που τερματίζουμε αλλά πρώτα πρέπει να κατέβω την σπάνιας ομορφιάς και τεχνοτροπίας σκάλα του Βραδετού. Ένα καλντερίμι πολιτιστική κληρονομιά από προηγούμενους αιώνες, τότε που τα ανθρώπινα  χέρια δάμασαν την πέτρα φτιάχνοντας πράγματα που διαρκούν…

Παίρνω το γεφύρι στο τέλος της σκάλας και μετά από ανηφορικό χωματόδρομο και λίγη άσφαλτο μπαίνω στο Κεπέσοβο, χαιρετώ τον Φάνη Αρκουμάνη που έχει τερματίσει τρίτος , κατεβαίνω το πλακόστρωτο, ο κόσμος στην πλατεία πολύς και μπαίνω στο σχολείο όπου τερματίζω. Ευχαριστώ τον κόσμο για το χειροκρότημα και φιλώ την οικογένεια που με περιμένει.

 Τερματίζουν σιγά σίγα και ο Λευτέρης , η Αμαλία και πιο πίσω ο Χρήστος που παρόλο τον τραυματισμό του και ένα γύρισμα στον αστράγαλο τα βγάζει πέρα.

Φαγάκι, κουβεντούλα και πάμε ξενοδοχείο για επιδιόρθωση.
Το απόγευμα πάλι πίσω αφού τρέχουν άλλα δυο μέλη της οικογένειας, ο υιός και ο ανιψιός στα 1000Μ. Οι μαμάδες συνοδεία και με τον Βασίλη Τσουμάκα μπροστάρη ξεκινούν για να κάνουν το γύρο του χωρίου. Τερματισμοί με γέλια  και τον υιό να βρίζει τον πατέρα που τον ταλαιπωρεί με τους αγώνες του! Παρόλο αυτά λέει να προσέχω να μην μπερδέψω το μετάλλιο του με το δικό μου!

Πίτα πάρτι για το 25αρι αφού την άλλη μέρα τρέξει η αδελφή μου στον αγώνα αυτό. Κουβέντα με αθλητές και φαγητό με φίλους για να πάμε επιτέλους για ύπνο.

Την επόμενη μετά από πρωινό και κουβεντούλα στο ξενοδοχείο πάμε στο χωρίο Μονοδέντρι να δούμε την Βάσω στον σταθμό του αγώνα. Φτάνει σε αρκετά καλή κατάσταση, δεύτερη γυναίκα και φεύγει για Κεπέσοβο. Πάμε εκεί να την δούμε στον τερματισμό της. Καθόμαστε σε μια άκρη βλέποντας τους τερματισμούς στα 10 και 25ΚΜ. Ο κόσμος πάρα πολύς περιφέρεται δεξιά αριστερά και αυτό είναι το μόνο μελανό σημείο της διοργάνωσης. Έρχονται αθλητές κατάκοποι με λαχτάρα να τερματίσουν και κάποιοι να σουλατσάρουν άσκοπα για ντόλτσε βίτα. Την Προηγούμενη στο 50αρι δεν συνέβαινε αυτό το φαινόμενο. Τερματίζει η Βάσω δεύτερη την συγχαίρουμε άλλα μας περιμένει ταξίδι μακρύ και δουλεία την άλλη μέρα, και φεύγουμε αμέσως μετά.



Το Zagori Mountain Race πιστεύω ότι είναι μια πολύ επιτυχημένη διοργάνωση, που έγινε με πολύ μεράκι και ακόμα πιο πολύ δουλεία από τους διοργανωτές του. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον Βασίλη Τσουμάκα και την ομάδα του. Το ΖΜR ξεπέρνα τον απλό αγώνα είναι ένα φεστιβάλ ορεινού αθλητισμού, την επόμενη χρονιά με την προσθήκη ΜΤ bike και ίσως αθλητικής αναρρίχησης (είδα κάποιες διαδρομές στους Κήπους) να γίνει πιο ολοκληρωμένο. Σίγουρα κάποια στιγμή θα ξαναρθούμε….