ΣΠΑΡΤΑΘΛΟ 2013

Όταν το μουλάρι πάτησε  την άσφαλτο.

Το Σπάρταθλο είναι ο πιο ιστορικός , μεγαλύτερος ,δυσκολότερος και πιο διάσημος αγώνας υπεραπόστασης στην Ελλάδα.

Μετά από αρκετούς αγώνες Ultra σε βουνό κυρίως είχα αποφασίσει να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και να «μετρήσω με το μπόι μου τη γη» κάνοντας το ταξίδι από την Ακρόπολη ως την Σπάρτη στο άγαλμα του Λεωνίδα.

Έτσι η φετινή χρονιά είχε κύριο στόχο αυτόν τον αγώνα αν και μην μπορώντας να αποχωριστώ το βουνό έκανα ένα πέρασμα από το ΟΜΤ. Η προετοιμασία μετά το ΟΜΤ ήταν ουσιαστικά δύο μήνες και επικεντρώθηκε σε 5-6 long run  50+ ΚΜ το καθένα με το μεγαλύτερο 70ΚΜ. Παρόλο όμως που έτρεχα άσφαλτο τώρα, το μυαλό μου στο βουνό ήταν καθώς ¨έβλεπα¨ λαγκάδια, ρεματιές, δάση και κορυφές με την φαντασία μου. Ήμουν πολύ προβληματισμένος γιατί δεν είχα μπει στην ψυχολογία του αγώνα και το μυαλό και η ψυχολογία παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτούς τους αγώνες. Πλησιάζοντας την ημέρα του αγώνα η ανησυχία γινόταν εντονότερη και δεν είχα κοιμηθεί κάνα δυο βράδια από τις σκέψεις. Είχα κάνει ένα εύκολο πλάνο τροφοδοσίας το οποίο θα ακολουθούσαμε με τον αδελφό μου Ηλία, το οποίο αποδείχτηκε μάλλον λάθος τελικά. Ο Ηλίας ήταν και αυτός πρωτάρης σε τέτοια γεγονότα άλλα θα μαθαίναμε τελικά μαζί… Ανέβηκα Αθήνα δύο μέρες νωρίτερα και τέλειωσα με τα νούμερα και τα χαρτιά νωρίς αφού ήθελα να μην αγχώνομαι την τελευταία ώρα. Συνειδητά δεν πήγα στην ενημέρωση για να είμαι χαλαρός και να αδειάσω το μυαλό από σκέψεις αρνητικές. Βγήκαμε για φαγητό με τον Πετρόπουλο και χαλαρώσαμε λίγο αν και πιστεύω ότι ο Νίκος διέκρινε την αγωνία μου . Το τελευταίο βράδυ ευτυχώς ο ύπνος ήρθε από νωρίς και επιτέλους κοιμήθηκα 9 ώρες σερί. Τα πράγματα έτοιμα από πριν ντύσιμο, εγερτήριο στον Ηλία και φεύγουμε για Ακρόπολη. Εκεί βρίσκουμε πρώτον τον Αθανασόπουλο με την Ελπίδα, το Μπενέζη ,τον Μασούρα με την καλή του Μαρία και τον Σταύρο που θα ήταν το support του, τον αγουροξυπνημένο Πετρόπουλο και τα παιδιά του ADVENDURE ( Τρουπής, Τσογκαράκης και Μποκούρος ). Η κουβέντα ανάβει και βγάζουμε αναμνηστικές φωτογραφίες  με όλους. Όλα τα παιδιά μας εμψυχώνουν και μας εύχονται τα καλύτερα.

Τα γέλια όμως τελείωσαν και μας φωνάζουν στην εκκίνηση για να ξεκινήσουμε. Παίρνω θέση χαιρετώ τον Στέργιο Αναστασιάδη και αλλάζουμε ευχές. Λέω μέσα μου ότι θα το πάω όπως στο βουνό και ότι βγει. Δηλαδή συνεχής όσο γίνεται αδιάκοπη κίνηση με όποιον τρόπο μπορώ και ακούω το σώμα τα μηνύματα που στέλνει.

 Η εκκίνηση δίνεται και όλα τελειώνουν – αρχίζουν... Με τον Χρήστο ξεκινάμε μαζί, ο αδελφός μου  φωνάζει ότι θα τα πούμε στην διαδρομή, φωτογραφίες, φωνές  και  λόγια συμπαράστασης…  Τρέχω ελεύθερα θέλω να οσμιστώ τον αγώνα να μπω στο πνεύμα και σιγά σιγά να συγκεντρωθώ. Αργά αλλά σταθερά ανεβαίνω θέσεις και έχω βρει το ρυθμό μου , μετά τον πρώτο, δεύτερο σταθμό είμαι στο πνεύμα του αγώνα , περνώ το Δαφνί εκεί περιμένει ο Μπενέζης που έχει πάει με το ποδήλατο και μου λέει σε βλέπω ότι είσαι «μέσα». Πράγματι πριν φτάσω το 40 ΚΜ είχα μέσα μου εδραιώσει την πίστη ότι αυτό παλιομούλαρο θα το τελειώσεις ότι και να γίνει! 

Με μεγάλη προσοχή στην λήψη υγρών κυρίως και ηλεκτρολυτών συνεχίζω σταθερά τρώγοντας κυρίως μπανάνες και λίγα πατατάκια. Ο αδελφός μου Ηλίας με φτάνει μετά το 44 ΚΜ είναι με την Άντζελα Τερζή στην αρχή και αργότερα έφτασε και η Βίκυ Καρπούζα. Έχει ξαφνιαστεί που με βλέπει σχετικά μπροστά και με παρακαλάει σχεδόν να κόψω ρυθμό. Νευριάζω λίγο και τον στέλνω στον σταθμό και τον διατάζω σχεδόν να μην με ενοχλεί θα το πάω  όπως μου βγει! Μετά από αρκετά ΚΜ με παρακολουθεί και καταλαβαίνει ότι το ξεροκέφαλο μουλάρι και αν χτυπάς το σαμάρι σου χαλάς και δεν με πιέζει να κόψω ρυθμό αλλά να φάω λίγο περισσότερο γιατί περνώ από τους σταθμούς και εκτός από υγρά τρώω ελάχιστα. Μικρές κράμπες κάνουν την εμφάνισή τους και χαλαρώνω το σώμα μου και ελέγχω την κατάσταση για να μην οξυνθεί το πρόβλημα.  Η ζέστη δεν σε αφήνει να φας πολύ μιας και ο οργανισμός δεν αφομοιώνει την τροφή όπως στο πιο κρύο καιρό (στο βουνό έτρωγα τη διπλάσια τροφή άνετα χωρίς κανένα πρόβλημα).

 Φτάνω στην Κόρινθο στον κεντρικό σταθμό εφοδιάζομαι και τρώω ψωμί μπανάνα και κόκα κόλα. Φεύγω σχετικά γρήγορα και συνεχίζω σε σχετικά καλό ρυθμό με το τοπίο να αλλάζει σταδιακά προς το καλύτερο και περνάμε μέσα από οπωρώνες αγροικίες και χώρια οπού μας υποδέχονται με χειροκροτήματα. Φτάνω σε  καλή κατάσταση στην Αρχαία Κόρινθο εφοδιάζομαι ο Ηλίας μου λέει ότι είμαι στους πρώτους Έλληνες η Άντζελα και η Βίκυ με εμψυχώνουν και φεύγοντας  πέφτω πάνω στο team του ADVEDURE , φωνές, φωτογραφίες, γέλια ,χαίρομαι και ευχαριστιέμαι την παρέα τους, τρέξουμε λίγο παράλληλα και μου εύχονται τα καλύτερα!

Η συνέχεια περνώ από Ζευγολατιό, Χαλκείο και φτάνω Αρχαία Νεμέα σε καλό ρυθμό αλλά η κούραση και κάποιοι πόνοι στο εμπρός μέρος των πατουσών κάνουν την εμφάνιση τους. Ήταν λάθος η μη αλλαγή παπουτσιών γιατί όταν τελικά αποφάσισα να τα αλλάξω ήταν αργά (τα άλλαξα 80ΚΜ μετά, ανακουφιστικά κάπως άλλα ήταν πλέον αργά…). Αρχίζουν οι χωματόδρομοι και οι ανηφόρες και αρκετά κουρασμένος φτάνω στο Μαλαδρένι. Λύρκεια, Καπαρέλι  οι ανηφόρες έντονες τώρα περπατώ αρκετά και πιο πάνω συνεχίζω για βάση βουνού σε έντονα ανηφορικές τραβέρσες, περπατώ και πονώ αρκετά. Ένα σταθμό πριν τη βάση βουνού συναντώ το Γιώργο Βλάχο και πάμε μαζί μέχρι τη βάση Βουνού συζητώντας και αστειευόμενοι. Ο Γιώργος έχει πολύ καλό χιούμορ και καλαμπουρίζει παρόλο που είναι ταλαιπωρημένος.

Στον σταθμό εφοδιάζομαι φορώ αντιανεμικό και ξεκινώ ανάβαση σε κακοτράχαλο μονοπάτι το οποίο είναι φανταστικά σηματοδοτημένο!!! Δεν έχω δει πιο εντυπωσιακή σηματοδότηση μονοπατιού (συγχαρητήρια στον ΕΟΣ Σπαρτής που είχε κάνει την σηματοδότηση). Φτάνω σχετικά γρήγορα κορφή , χαιρετώ γνωστούς  ορειβάτες του ΕΟΣ Σπαρτής και κατεβαίνω πολύ κατηφορικό χαλικόδρομο  που το παραμικρό γλίστρημα μπορούσε να ήταν μοιραίο. Μπαίνω  στο χωριό Σαγκάς  και φεύγω προς Νεστάνη τρέχω αρκετά καλά αν και λίγο συγκρατημένα χαλαρώνω και απολαμβάνω τη νύχτα. Περπατώ την ανηφόρα για Νεστάνη και φτάνω στον κεντρικό σταθμό. Με υποδέχεται ο Ηλίας εφοδιάζομαι και κάνω να φύγω  άλλα ο υπεύθυνος του σταθμού μου λέει να φάω και μου δίνει στην αρχή πατάτες αλλά είχαν πολύ λεμόνι και δεν κατεβαίνουν μου δίνει αμέσως μακαρόνια και τα κατεβάζω αμάσητα! Πραγματικά καταλαβαίνω τα λάθη στην διατροφή μου και ότι το πλάνο τροφοδοσίας ήταν λάθος στο είδος διατροφής!

Συνέχεια προς Ζευγολατιό Αρκαδίας και πάω τουαλέτα πρώτη φορά οπού διαπιστώνω ότι έχω διάρροια εξαιτίας ίσως του φαγητού. Άλλο ένα σημαντικό λάθος που στον σταθμό δεν ζητώ από τον αδελφό μου δυο Imodium και πήγα τελικά ως την Σπάρτη με την κοιλιά μου πρησμένη και στάσεις να ξαλαφρώσω! Φτάνω παρέα με άλλους δρομείς Τεγέα τρώω τώρα μονό ψωμί και κόκα κόλα. Το τρέξιμο μας πια είναι αργό και ζορισμένο γιατί τα ποδιά δεν υπακούν και αρνούνται να σηκωθούν από το έδαφος. Αργά μας βρίσκει το ξημέρωμα και φτάνουμε στον δρόμο Τρίπολης –Σπάρτης και περπατάμε μια παρατεταμένη ανηφόρα σχεδόν κουτουλάω και λέω του Ηλία στον επόμενο σταθμό που μπορεί να μου δώσει βοήθεια να πάρω ένα τζελ με διπλή καφεΐνη. Σιγά αλλά σταθερά αρχίζουν κατηφόρες αλλά δεν μπορώ να τρέξω γιατί οι πατούσες πονάνε πολύ , έτσι τρέχω πολύ αργά και πιέζω τον εαυτό μου να τρέξει.

 Ο αδελφός μου φωνάζει καλά τα πας μείναμε λιγότερα από 40ΚΜ ,έχεις κάλο τέμπο οι άλλοι πίσω περπατούν … δίνει αγώνα και αυτός τώρα το ζει πολύ έντονα! Τα ΚΜ βγαίνουν αργά πολύ αργά με πόνο περπατώ την τελευταία ανηφόρα και περνώ το σταθμό αρχίζει πια η τελική κατηφόρα 27 ΚΜ περίπου για Σπάρτη. Κρατώ το κεφάλι σκυφτό και έχω επικεντρώσει να κοιτώ το έδαφος μπροστά από τα πόδια μου, όταν ακούω φωνές και γέλια. Το team του ADVENTURE παρόν! Είναι πολύ χαρούμενοι τρέχουμε παράλληλα με τον  Τρουπή και τον Tσoγκαράκη ενώ ο Μποκούρος έχει «ανάψει» την φωτογραφική μηχανή. Έχουν τελειώσει με τους τερματισμούς των πρώτων και θα καλύψουν τα τελευταία ΚΜ όλων των αθλητών κύριος των Ελλήνων. ( Η ομάδα του ADVENTURE κάλυψε εκατοντάδες χιλιόμετρα για την κάλυψη του αγώνα παρουσιάζοντας ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα . Τους αξίζουν συγχαρητήρια!).

 Μέχρι το τέλος θα με περίμεναν στους σταθμούς και μαζί μα τον αδελφό μου και τους εθελοντές θα δημιουργούσαν μια πολύ ζέστη ατμόσφαιρα με χειροκροτήματα και επευφημίες. Εγώ από την πλευρά μου συνέχεια πάλευα και πίεζα τον εαυτό μου να τρέξει το ένα πόδι εμπρός στο άλλο τα ΚΜ πλέον έβγαιναν με παρά πολύ κόπο. Φτάνω στον προτελευταίο σταθμό και όλοι μου φωνάζουν 4 ΚΜ έμειναν πάμε στον τερματισμό να σε περιμένουμε! Κοιτάω το ρολόι και βλέπω 30 ώρες και 17 λεπτά  , υπολογίζω ότι άμα περπατήσω το μισό και τρέξω το υπόλοιπο άνετα σε 30 και  45’τερματίζω… Αλλά τα ΚΜ ήταν 5,3 και συνεχώς έμπαινα και έμπαινα μέσα στη Σπάρτη αλλά το σημείο αναστροφής δεν το έβλεπα. Ρωτώ ένα κορίτσι που στρίβω και μου δείχνει μακριά στο βάθος μια διασταύρωση  βλέπω ότι δεν προλαβαίνω και ότι ίσως δεν θα είμαι κάτω από 31 ώρες και αρχίζω ξαφνικά να τρέχω γρήγορα τώρα τρέχω και τις ανηφόρες στρίβω και μπαίνω στον κεντρικό δρόμο, στο βάθος μακριά ο τερματισμός.

 Τρέχω ακούω  φωνές και χειροκροτήματα η γυναικά , τα παιδιά μου η μητέρα μου η αδελφή μου με τον αδελφό μου και τον ανιψιό μου ,τα παιδιά του ADVENTURE , ο φίλος Παναγιώτης Δούσης, βετεράνος 80 ετών τρέχει με την Ελληνική σημαία σαν παιδί διπλά μου. Πλησιάζω ο Τάκης ο Τσογκαράκης μου φωνάζει συγκινημένος  «δικό σου , δικό σου αγόρι μου …και του αδελφού σου». 

Πιανόμαστε με τον Ηλία χέρι χέρι μιας και μέσα από αυτή την δοκιμασία γίναμε και οι δυο σοφότεροι και πιο ταπεινοί. Με αφήνει μονό, πλησιάζω … φτάνω  «Βασιλιά μου γονατίζω και το αίμα σου φιλώ».

Το Σπάρταθλο αν το χαρακτήριζα με δυο λέξεις θα έλεγα ότι είναι «ένας πολύ σκληρός αγώνας» . Ο πιο δύσκολος που έχω τρέξει , μακράν του δευτέρου. Είναι τα ΚΜ που είναι πολλά , ο ρυθμός που πρέπει να τρέχεις σχετικά γρήγορα συνέχεια, η ζέστη που παίζει καθοριστικό ρόλο στην τροφοδοσία και την απόδοση, οι συνεχείς ανωφέρειες και κατωφέρειες. Το Σπάρταθλο έχει αξιόλογη υψομετρική διαφορά κάτι που κάνει το έργο του δρομέα όσο περνούν τα ΚΜ όλο και πιο δύσκολο. Μην έχοντας υπολογίσει σωστά αυτόν τον παράγοντα αναλώθηκα στα πρώτα long run κατά την προετοιμασία σε επίπεδα τερέν και δεν είχα τελικά αρκετή προσαρμογή σε εναλλαγές ανηφόρας κατηφόρας. Με συνέπεια οι τετρακέφαλοι προς το τέλος στις κατηφόρες να είναι χάλια. Η τροφοδοσία μου όπως είπα ήταν λάθος διότι τα τζελ και οι μπάρες είναι σχεδόν άχρηστα. Θέλει στους σταθμούς που μπορείς να δεχτείς βοήθεια από τον συνοδό σου να έχεις κανονικό φαγητό. Βραστές πατάτες, μακαρόνια ή ρύζι με λίγο φρέσκο ελαιόλαδο για να μπορείς να φας πιο άνετα. Οι έτοιμες τροφές δεν κάνουν και σε συνδυασμό με την ζέστη σου δημιουργούν στομαχικές και κοιλιακές διαταραχές.

Η διοργάνωση είναι ότι πιο επαγγελματικό και οργανωμένο έχω δει σε επίπεδο Ελλάδας. Έχει τεράστιο μέγεθος και πολύ μεγάλο υλικό και ανθρώπινο δυναμικό να διαχειριστεί σε μια τεραστία απόσταση από την Αθηνά στη Σπαρτή. Όλα λειτούργησαν απόλυτα συντονισμένα και ομαλά. Ένα μεγάλο μπράβο στους συντελεστές την διοργάνωσης πράγματι πολύ σπουδαίο έργο! Για παράδειγμα το πρωί της Κυριακής στο ξενοδοχείο κάθισε στο τραπέζι μας για πρωινό μια κύρια η όποια μας είπε ότι ήταν στην διοργάνωση εθελόντρια  για 31 χρόνια!!! Η ίδια  δεν είχε σχέση με το τρέξιμο αλλά υπηρετούσε το θεσμό πίστα από όποιο πόστο της ανάθεταν τρεις δεκαετίες…  Οι διοργανωτές με γνώση δεκαετιών είναι πιστοί στους κανονισμούς και δεν ενσωματώνουν στον αγώνα ¨νεοτερισμούς ή μοντέρνες¨ ιδέες διαφόρων ¨πολύξερων¨ παρά μόνο αυτά που είναι απολυτός απαραίτητα. Η μόνη επισήμανση είναι ότι πρέπει από την πλευρά της διοργάνωσης να γίνει μια επιστημονική και σύγχρονη μέτρηση της διαδρομής με χρήση GPS ώστε να υπάρχει η θετική και αρνητική υψομετρική και επίσης ένα αξιόπιστο υψομετρικό προφίλ .Το παρόν υψομετρικό διάγραμμα είναι πολύ απλοϊκό ή και λάθος σε αρκετές περιπτώσεις. Για παράδειγμα φαίνεται η Νεστάνη στο τέλος μιας μακριάς κατηφόρας αλλά για να φτάσεις ανεβαίνεις μια αξιόλογη ανηφόρα! Επίσης  δείχνει ότι στο τέλος έχεις συνεχής κατηφόρα αλλά υπάρχουν δυο μεγάλες ανηφόρες οι όποιες δεν φαίνονται στο προφίλ.  

Ο αγώνας   δεν μου άφησε  απωθημένα ώστε να θέλω άμεσα του χρόνου να τον ξανατρέξω. Το Σπάρταθλο για μένα είναι ένας σταθμός σε ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει… Μάλλον είμαι μέσα μου βουνίσιος και μου αρέσει να τρέχω σε μονοπάτια αιώνων και πάνω από φυλλωσιές για νεράιδες. Ίσως στα επόμενα χρόνια ξαναμπώ στον αγώνα αν μου δημιουργηθεί η εσωτερική ανάγκη να τον ξανακάνω , χωρίς να κουβαλώ απωθημένα από την πρώτη φόρα.

   

 

OLYMPUS MYTHICAL TRAIL 2013

 OLYMPUS MYTHICAL TRAIL 2013

Μερικές μέρες μετά τον Olympus Mythical Trail και κάθομαι να γράψω σχετικά με τον αγώνα τις εντυπώσεις μου. Δεν μπορώ να πω τι φταίει και οι λέξεις δεν βγαίνουν όπως άλλοτε. Έχω το ίδιο πρόβλημα που είχα στον τερματισμό… είμαι «μπερδεμένος». Τα συναισθήματα «κουβάρι» η χαρά του τερματισμού ενός πραγματικά σπουδαίου αγώνα, ο τερματισμός με καλούς φίλους , τον Μάκη Μπενέζη και τον Τσακίρη Τόλη. Η καλή σειρά τερματισμού οι φίλοι που μου συμπαρασταθήκαν και χαρήκανε μαζί μου , φίλοι που ξαναειδωθήκαμε. Από την άλλη το αίσθημα ενός αγώνα που δεν ολοκληρώθηκε όπως μπορούσα χωρίς να βγάλω από μέσα μου ότι είχα, με τα γεγονότα από το Λαιμό ως τον Άγιο Αντώνιο να γυρνούν σαν σβούρα στο μυαλό μου η απογοήτευση , ο θύμος για την κακή σηματοδότηση στο κομμάτι αυτό , ο πανικός και το πηγαινέλα στον χαμό μεταξύ Σκολιού και Άγιος Αντώνιος το αίσθημα της παραίτησης μετά. Τέλος ο θύμος για κάποιους «φίλους» οι οποίοι βρίσκοντας το σημείο εξόδου δεν βάλανε μια φωνή η δεν έκαναν ένα σήμα με φακό στους υπόλοιπους να προσανατολιστούν και την «έκαναν» στη ζούλα.

Για τον αγώνα τα είχα γράψει και πέρσι ότι είναι πολύ υψηλών προδιαγραφών. Δύσκολος , σπουδαία διαδρομή , όμορφη με εναλλαγές τοπίων , τα μονοπάτια δουλεμένα και καθαρά, οι εθελοντές κάνανε σπουδαία δουλειά σε όλα τα επίπεδα, η τροφοδοσία πολύ καλή (δεν σου έλειπε τίποτα στους σταθμούς).

Θα πρέπει να προσεχθούν η σηματοδότηση στο κομμάτι Σκούρτα – Οροπέδιο- Σκόλιο-Άγιος  Αντώνιος. Η τροφοδοσία μετά τον αγώνα θα μπορούσε να γίνει όπως την τροφοδοσία στο κεντρικό σταθμό του αγώνα με μπάρμπεκιου και να καλύπτονται οι ανάγκες των αθλητών άμεσα. Κάλο το μεταγωνιστικό γεύμα αλλά οι περσότεροι δεν κάνουν χρήση λόγω του ότι έχουν φύγει. Ο σταθμός στο Λιβαδάκι είναι σχεδόν αδύνατον να εφοδιαστεί έκτος αν τα μουλάρια βγάλουν φτερά!(Το μόνο μουλάρι που μπορεί να φτάσει είμαι εγώ…). Θα μπορούσαν να υπήρχαν λίγα νερά και αναψυκτικά  ή και σκόνη ισοτονικού ίσως.

Ο αγώνας ο δικός μου τώρα , ξεκίνησα χαλαρός πιστεύοντας ότι μπορώ να επαναλάβω την περσινή μου επίδοση και ίσως αν εκμεταλλευόμουν την γνώση της διαδρομής και τα περσινά λάθη και χασίματα να έκανα κάτι καλύτερο από άποψη επίδοσης. Για την κατάταξη ούτε λόγος τα ονόματα φέτος «βαριά». Πράγματι πήγα τον αγώνα όπως ήθελα ως την Πετροστρούγκα . Εκεί στον σταθμό μας πιάνει μπόρα και χάνουμε χρόνο να βάλουμε ρουχισμό. Μετά ανεβαίνοντας για Σκούρτα η ορατότητα αρχίζει να μειώνεται επικίνδυνα και ο φακός δεν μπορεί να διαλύσει την ομίχλη τα σημάδια δεν υπήρχαν απλώς και μαζί με άλλους ανιχνεύουμε το μονοπάτι. Στο οροπέδιο είχε καθαρίσει ο Μιχάλης Στύλας καθώς είχε τοποθετήσει άτομα με φακούς και σήματα και έδειχναν την πορεία.

 Ακόμα μια φορά δείχνει πως πρέπει να λειτουργεί ο ορειβάτης και όχι να την κάνει στη «ζούλα». Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μιχάλη και τους εθελοντές! Η συνέχεια καλό πέρασμα στα Ζωνάρια και καλή ανάβαση μες’ την νύχτα για Σκολιό.

 https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=yYFg0uIvScE#at=12

 Μετά άρχισε ο πανικός! Κατεβήκαμε μια ομάδα 5 – 6 ατόμων από αριστερά του υψομετρικού και όχι από δεξιά και στο τελείωμα της κατηφόρας δεν βρίσκουμε σήμανση και η ορατότητα μηδέν. Αρχίζουμε να ψάχνουμε και λέμε να ακροβολιστούμε για να βρούμε τα σημάδια. Ακολουθώ τον Αχιλλέα και ένα παλικάρι που κρατά μπατόν το ένα στραβωμένο σχεδόν άχρηστο. Το πηγαινέλα για 40’ με φωνές δεξιά και αριστερά μήπως  κάποιος βρήκε κάτι  ήταν ψυχοφθόρο και εξαντλητικό. Βρίσκω μετά από ώρα το πρώτο σημάδι και πιάνω αριστερά και βγαίνω στην διαδρομή επιτέλους. Φωνάζω στους άλλους και με ακολουθούν σχεδόν  πέφτουμε πάνω στους εθελοντές στην κορφή του Άγιου Αντώνιου  που μας κατευθύνουν για Μπάρα. Από εκεί μέχρι το τέρμα η σήμανση ήταν πολύ καλή και φαινόταν από μακριά. Εγώ σε κακή ψυχολογία δεν μπορούσα να κάνω τίποτα σωστά , το μυαλό μου έκανε επικίνδυνες σκέψεις να σταματήσω το σώμα ακούγοντας  την σκέψη δεν λειτουργούσε καλά στην τροφοδοσία  δεν πρόσεχα  ιδιαίτερα και με όλα αυτά με πονούσαν οι φτέρνες γιατί είχαν βραχεί τα παπούτσια , κάλτσες και με χτύπησαν .Όλα καλά… Στο Μπιχτέσι κάθισα στο σταθμό και δεν είχα καμιά διάθεση να αγωνιστώ αλλά έφτασαν ο Μάκης με τον Τόλη και ο Μάκης με παρακίνησε να πάω μαζί τους έστω για τερματισμό. Τους ακολούθησα άλλα τα πόδια λες και ήταν βιδωμένα και πήγαινα με το στανιό πίσω τους. Το κάλο ήταν ότι μπορούσα να χαζέψω το τοπίο καλύτερα και να «αρπάξω» εικόνες κάτι που πέρσι λόγο του μοναχικού αγώνα μου πρόσεχα τα σημάδια περισσότερο πάρα το δάσος. Αυτό μέχρι την κατεβασιά για Αι Γιάννη που σταματήσαμε αλλάξαμε παπούτσια ,κάλτσες και μπλούζα και πήραμε ενέργεια. Στον σταθμό σταμάτησε τον αγώνα και ο Αχιλλέας αφού δεν είχε καθόλου ψυχολογία .

 Μέτα  τον Αι Γιάννη η απόφαση να το πάμε μέχρι τέλους μαζί λειτούργησε και με καθαρό μυαλό μπήκα μπροστά και οδήγησα σχεδόν μέχρι το τέλος το γκρουπ των τριών μας. Τελικά το μυαλό και η ψυχολογία παίζει σημαντικό ρόλο!

 Κινηθήκαμε με κάλο ρυθμό προς Λιβαδάκι την κατεβασιά προς Πριόνια και μετά από κάλο φαγητό υπό βροχή,στον Ενιπέα,ζόρικη ανάβαση στην Γκόλνα και στην αρχή την κατάβασης λόγο πέτρας .Μέτα μύριζε τερματισμός και η αδρεναλίνη ανέβηκε με τον ρυθμό μας να ακολουθεί και ο τερματισμός στον δύσκολο και απρόοπτο όπως αποδεικτικέ αγώνα μου έφερε επιτέλους μια ηρεμία και αγαλλίαση. Ο Λάζαρος πανταχού παρών με την αγάπη του προς όλους τους αθλητές του αγώνα μας συνεχάρη και μας πέρασε τα αναμνηστικά μετάλλια στο στήθος. Κουβεντιάσαμε λίγο μας άκουσε προσεκτικά και δώσαμε ραντεβού για νέες εμπειρίες! 

  

Ο ΟΜΤ 100 φέτος δοκιμαστικέ στα δύσκολα και από ότι συμπεραίνω θα συνεχίσει την πορεία του λαμβάνοντας στα υπόψη τα λάθη του και είμαι σίγουρος ότι θα τα βελτιώσει. Σίγουρα ένα ευρύτερο οργανωτικό σχήμα πρέπει να γίνει για να επιμεριστούν εργασίες . Το εγχείρημα  είναι μεγάλο και οι δουλείες πολλές για να τις προβάλει όλες ο Λάζαρος. Θέλει βοήθεια!

Ευχαριστώ τον αδελφό μου για την βοήθεια του τον Άγγελο Ζήση για την συμπαράσταση. 

Τον συνοδοιπόρο Μάκη Μπενέζη που με τράβηξε από το «σκοτάδι» και τον Τόλη Τσακίρη που μας συνόδευσε. Επίσης τα παιδιά που συνταξιδέψαμε από Καλαμάτα που αγωνίστηκαν άλλα δεν τα κατάφεραν να τερματίσουν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας ο Χρίστος και ο Νίκος.

 Στον ΟΜΤ 100 θα επιστρέψω σίγουρα κάποια στιγμή για να βιώσω και να πάρω εικόνες και ίσως επιτύχω αυτό που επιθυμώ ως στόχο. Τώρα λίγο ξεκούραση και το «κεφάλι μέσα» το ταξίδι συνεχίζεται….. 

«Ο Τσοπάνος»

«Ο Τσοπάνος»

Πριν μέρες έτρεχα μόνος ως συνήθως στα περίχωρα βόρια της Καλαμάτας . Λοφοπλαγιές οι οποίες είναι ερημικές με άγρια βλάστηση να εναλλάσσεται με ορεινούς ελαιώνες και στάνες βοσκών αλλά με σπάνια παρουσία ανθρώπων. Είναι μέρη τα οποία τρέχω όταν δεν έχω πολύ χρόνο να κάνω trail run σε ψηλό βουνό. Πολλές φορές περνώ από την φάρμα ενός βοσκού , που είναι μόνη και ερημική αφού γύρω της υπάρχει άγρια βλάστηση από πουρνάρια ,αφάνες ,σκίνα και αγκάθια. Λίγες φόρες τον συναντούσα (στον γυρισμό μου) να βόσκει τις γίδες του χωρίς να έχουμε μιλήσει ένα κούνημα του χεριού μόνο. Κάποιες φόρες βάζει τις φωνές στο φοβερό τσοπανόσκυλο του , πραγματικός φύλακας ,δεν διανοείσαι να τον προγκήξεις ,χάθηκες….

Προχθές λοιπόν γυρνώντας από άλλο σημείο μέσα από ένα ξερό ρεματάκι ανέβηκα στην κορφή του λόφου ξαφνικά . Εκεί είχε τις κατσίκες του και έβοσκαν έτσι δεν προλάβαινε να μιλήσει στον σκύλο του και μου μίλησε «μην τρέχεις περπάτα αργά γιατί είναι ο σκύλος πιο κάτω». Περπατήσαμε λίγο μαζί και με ρώτησε αν είμαι ντόπιος. Του απάντησα καταφατικά και στον επόμενο λόφο έκανα να φύγω αριστερά για μια τεχνική κατάβαση άλλα με φώναξε να μου δώσει κάτι. Έβγαλε από την τσέπη του δύο διπλωμένες στα τέσσερα κόλλες και μου τις έδωσε λέγοντας μου ότι είναι «επιστολές» που γράφει . Πήρα τα χαρτιά άνοιξα ένα τσεπάκι στο σακίδιο μου και τα έβαλα μέσα . Σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι  γραφικός και απλά έφυγα γρήγορα στη κατάβαση. Στο σπίτι αδειάζοντας το σακίδιο πέταξα τα διπλωμένα χαρτιά πάνω στο πάσο της κουζίνας  σκεπτόμενος να τα ρίξω λίγο μετά στην ανακύκλωση.

Χθες  χαλάρωνα ,μετά το trail run στον καναπέ είδα τα παρατημένα χαρτιά και τα πηρά να ρίξω μια ματιά. Διαπίστωσα ότι ο τσοπάνος έγραφε «καλά» αν και  διαφωνώ σε πολλά σημεία με τις απόψεις του αποφάσισα να το περάσω στο scanner  και να το βάλω σαν post.Θα με ρωτούσατε γιατί αφού διαφωνείς σε πολλά σημεία. Γιατί πολύ απλά σε κάποια λίγα συμφωνώ. Η γραφή του  είναι διάφανη , απλή , κατανοητή και καθόλου απλοϊκή. Τέλος σημαντικότερο ρόλο έπαιξε το ότι εκεί στην ερημία που έχουμε συναντηθεί χαράματα πολλές φορές  ή απογεύματα με λιοπύρι δεν τον είδα ποτέ να λογοκρίνει τον «γραφικό» που τρέχει με την τσάντα στην πλάτη…     

 

ΟΛΥΜΠΟΣ

                              ΟΛΥΜΠΟΣ

Με τον Όλυμπο έχω δώσει ραντεβού χρόνια τώρα σχεδόν κάθε Καλοκαίρι για να τρέξω ορεινούς αγώνες. Η κορυφαία στιγμή πάντα το , μετά από την φοβερή ανηφόρα, η απίστευτη θέα στο οροπέδιο των Μουσών. Τρέχεις στα + 2600 και η θέα σου κόβει την ανάσα οι κορφές του Ολύμπου πανέμορφες με το επιβλητικό Στεφάνι να κλέβει την ματιά σου. Δεν ονομάστηκε τυχαία «θρόνος του Δία».

Το γρήγορο πέρασμα από το οροπέδιο δεν με ικανοποιούσε πλήρως και η ανάγκη να επισκεφτώ το βουνό σαν ορειβάτης και να το απολαύσω καλύτερα ήταν έντονη.

Το πρόγραμμα του ΕΟΣ Καλαμάτας είχε το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας   ΟΛΥΜΠΟ! Ανάβαση με συνθήκες χειμερινού βουνού ούτε παραγγελία! Δήλωσα  συμμετοχή μέρες πριν παρόλα που θα έπρεπε να αποχωριστώ την οικογένεια μέσα στις απόκριες κάτι που με στενοχώρησε! Η επιθυμία έντονη όμως και τελικά με τις ευχές τους και με την προτροπή να προσέχω και να μην κάνω τρέλες, ξεκινήσαμε για «πάνω».  

Η παρέα σχετικά μικρή 7 άτομα 6 ορειβάτες και ένας φίλος με προορισμό την Κοζάνη. Μια μικρή ομάδα 4 ατόμων είχε ξεκινήσει νωρίτερα και θα ανταμώναμε την άλλη μέρα το πρωί στο καταφύγιο στην Πετροστρούγκα. Από το Βόλο πήραμε τον καλό φίλο, αθλητή και ορειβάτη Καπετάνο Δημήτρη. Αργά το βράδυ φτάσαμε στο Λιτόχωρο το οποίο ξεφάντωνε με μασκαράδες και χορούς. Εκεί συναντάμε και δύο πολύ κάλους φίλους και ορειβάτες από την Άρτα , το Βασίλη και τον Γιώργο, οι οποίοι ενσωματώνονται στην αποστολή.

Ξεκινάμε με το βαν του Ορειβατικού και την πέφτουμε για ύπνο στους υπνόσακους στο υπόστεγο του καταφυγίου του Σταυρού. Πρωινό εγερτήριο , ετοιμασίες (σαλοπέτες ,γκέτες, μπότες ορειβατικές) και με το βαν φτάνουμε στην Γκορτσιά, όπου ξεκινάμε ανάβαση για Πετροστρούγκα. 

 

Στην αρχή σε καθαρό μονοπάτι και στην συνέχεια σε χιονισμένο τοπίο ανεβαίνουμε σταθερά . Μια μικρή στάση για να ρυθμίσουμε μικροπράγματα , μας φτάνει και ο Μανώλης και συνεχίζουμε φτάνοντας στην Πετροστρούγκα σε 2μιση ώρες. Εκεί συναντάμε την υπόλοιπη ομάδα με τον Καννέλο να έχει τα ορειβατικά σκι μαζί του. Μια ευχάριστη συνάντηση με τον Γιάννη Μπεϊνά με τον οποίο έχουμε επαφή μέσο διαδικτύου και μιλάμε για τον ΟΜΤ στον οποίο έχουμε και οι δύο συμμετάσχει από διαφορετικό πόστο. Παίρνει συνεχώς πλάνα από το βουνό με την κάμερα που κουβαλά.

Η μισή ομάδα έχει μείνει λίγο πίσω και αποφασίζω μαζί με τον Δημήτρη τον Καπετάνο να ακολουθήσω τα υπόλοιπα παιδιά καθώς είμαστε ζεστοί και δεν θέλουμε να χαλάσουμε τον ρυθμό μας. Ανεβαίνουμε σχεδόν κάθετα και πιο πάνω ο καιρός αλλάζει προς το χειρότερο κλείνοντας .

Αέρας και συννεφιά με ομίχλη ρίχνουν την ορατότητα και την θερμοκρασία χαμηλά και βάζοντας μάσκες θύελλης συνεχίζουμε με σημάδια ίχνη στο χιόνι από κάποιους που ανέβηκαν 3 ώρες νωρίτερα. Είναι αρκετά δυσδιάκριτα και σταματάμε πολλές φορές να τα ξαναβρούμε. Έχουμε μείνει  με τον Δημήτρη και τον Μανώλη καθώς οι υπόλοιποι ακολουθούν λίγο πιο πίσω. Φτάνουμε στον Λαιμό και συνεχίζουμε πολύ προσεκτικά στον μακρύ φιδίσιο αυχένα καθώς δεξιά και αριστερά χάσκουν εκτεθειμένες απότομες πλάγιες. Φτάνουμε λίγο κάτω από το πέρασμα του Γιόσου και ο Μανώλης περιμένει για να βάλει καρμπόν άλλα οι πλαστικές μπότες μου φτιάχνουν αρκετά σταθερά βήματα και δεν βάζω. Συνεχίζουμε με τον Δημήτρη φτάνουμε το συρματόσκοινο και ανεβαίνουμε γρήγορα και με ασφάλεια πάνω στο πλάτωμα του οροπεδίου. Ο Μανώλης πιο κάτω φωνάζει την υπόλοιπη ομάδα και ακούμε να μιλάει με τον επικεφαλής τον Γιώργο. Έτσι με τον Δημήτρη συνεχίζουμε και με οδηγό της μικρές ταμπέλες κατευθυνθήκαμε προς το καταφύγιο «Κάκκαλος». Είχαμε αποφασίσει  να διανυχτερεύσουμε στο πάνω καταφύγιο στον κλειστό προθάλαμο αλλά θα τρώγαμε στο καταφύγιο Κάκκαλος που λειτουργούσε.

Διαχειριστής του καταφυγίου είναι ο Μιχάλης Στύλας ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ορειβάτες με αναβάσεις σε 8αρες κορφές και αναρριχήσεις σε μεγάλες ορθοπλαγιές. Σπουδαίος δρομέας υπεραποστάσεων σε πολλά μέρη του κόσμου. Παρόλα αυτά πολύ απλός και φιλικός με όλους. Είχαμε γνωριστεί σε αγώνες 100 μιλίων και του είχα δώσει την υπόσχεση να βρεθούμε όποτε μου δινόταν η ευκαιρία να ανέβω στον Όλυμπο. Ο Δημήτρης επίσης είχε επισκεφτεί φέτος 10 τουλάχιστον φόρες το καταφύγιο και είχε και αυτός επιθυμία να πάμε πρώτα από το καταφύγιο του Κάκκαλου και μετά να ανέβουμε στο πάνω καταφύγιο «Γιόσος Αποστολίδης» για διανυκτέρευση.

Μας υποδέχτηκε ο Μιχάλης και για δυο ώρες απολαύσαμε την θαλπωρή του καταφυγίου πίνοντας καφέ τρώγοντας χαλβά και φαγητό και κουβεντιάζοντας με τον Μιχάλη και τα παιδία του Καταφυγίου. Όταν άρχισε να καταφτάνει κόσμος ετοιμαστήκαμε και «κόβοντας αζιμούθιο» σε 15 λεπτά φτάσαμε στο Γιόσος. Μας υποδεχτήκαν οι υπόλοιποι και βολευτήκαμε στον προθάλαμο του καταφυγίου. 

Έφτασε και η σχόλη του ΣΕΟ Αθήνας και βολευτήκαν και αυτοί και περάσαμε μια σχετικά άνετη διανυκτέρευση.

Το Πρωινό ο καιρός είχε καθαρίσει και η θέα ήταν φανταστική. Ετοιμαστήκαμε για κορφή βάλαμε αναρριχητικά υλικά και ξεκινήσαμε. Ο Δημήτρης δεν θα ερχόταν γιατί ο κόσμος πολύς και ο συνωστισμός στο λούκι του Μύτικα θα ήταν μεγάλος και υπήρχε ο κίνδυνος ατυχήματος. Θα έκανε τις κορφές Τούμπα και Προφήτης Ηλίας και θα πήγαινε στον Κάκκαλο για καφέ περιμένοντας μας.

Κατευθυνθήκαμε προς το λούκι του Μύτικα μέσα από την δολίνη που σχηματίζεται από το Στεφάνι και το οροπέδιο και ανεβήκαμε κάθετα φτάνοντας τα Ζωνάρια.

 Εκεί αρχίσαμε ανά δυο να περνάμε προς το λούκι του Μύτικα αλλά ο Γιώργος διαπίστωσε ότι το χιόνι ήταν πολύ και φρέσκο και η πολυκοσμία και ο συνωστισμός μέσα στο λούκι από τον πολύ κόσμο έκανε την κατάσταση αρκετά επισφαλής. Μαζί με τον επικεφαλής του ΣΕΟ αποφασίστηκε να υποχωρήσουμε για λόγους ασφάλειας. Μια απόφαση που δεν μου άρεσε άλλα έπρεπε να την σεβαστώ γιατί το βουνό είχε «μιλήσει»….

Κατεβήκαμε για να επιστρέψουμε να πάρουμε τα πράγματα μας για να κατεβούμε Πετροστρούγκα όπου θα διανυκτερεύαμε την δεύτερη βραδιά. Ήμουν μπροστά από τους άλλους και άρπαξα την ευκαιρία και ανέβηκα στις κορφές Τούμπα και Προφ. Ηλίας.

 Μετά από αυτό η ομάδα ξεκίνησε την κατάβαση στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας και πλην ενός μικρού πανικού από τον Μιχάλη ,ένα νέο άπειρο ορειβάτη στον Λαιμό , φτάσαμε χωρίς απρόοπτα στο καταφύγιο. Χαλάρωμα φαγητό και κουβέντα μέχρι το βράδυ που οι διαχειριστές του καταφυγίου είχαν ετοιμάσει ένα μικρό πάρτι για τις απόκριες!

Την άλλη μέρα νωρίς χαζέψαμε την υπέροχη ανατολή από το καταφύγιο και αναχωρήσαμε για Γκορτσιά όπου μας περίμενε το βαν για την επιστροφή. Μετά από γρήγορη κατάβαση με τον Μανώλη φτάνουμε νωρίς και αποφασίζουμε μαζί και με τον Δημήτρη να ξεκινήσουμε τρεις μας για Λιτόχωρο και να συναντιόμαστε εκεί με την υπόλοιπη ομάδα. Ξεκινήσαμε πεζοπορώντας άλλα στην συνεχεία αρχίσαμε το τρέξιμο και μετά από μια ώρα και 10 λεπτά φτάσαμε στην πλατειά του Λιτόχωρου μέσο ασφάλτου –δάσους-μονοπατιού-χωματόδρομου και ρεματιών (ο Μανώλης)!   

Ο Νίκος από την Κοζάνη  μας περίμενε στην πλατεία. Έρχεται το βαν και λίγο πριν την επιβίβαση περνά ο Ρήγος τον χαιρετούμε ανταλλάσουμε ευχές , δίνουμε ραντεβού για το Καλοκαίρι…

 Αναχωρούμε για Καλαμάτα με δύο ενδιάμεσες στάσεις σε Τύρναβο και ιαματικά λουτρά  στις Θερμοπύλες!   

    https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=T1MEiYwcAUY